Tom vertrekt naar Londen want hij wil paparazzo worden. En in de Britse hoofdstad worden per dag miljoenen tabloids verkocht en er werken dan ook horden paparazzi. Ongevraagd foto's maken Met een boekje als leidraad dompelt Tom zich onder in deze aparte wereld. Hij slaagt erin om onuitgenodigd foto's te maken tijdens een filmpremière. Maar foto's maken is één ding, ze verkocht krijgen blijkt moeilijker te zijn. Les van een echt paparazzo Tom heeft daarom een afspraak met Darryn Lyons, zelf begonnen als paparazzo en nu eigenaar van Big Pictures, het grootste fotoagentschap ter wereld. Het vergt veel geduld en oefening om een goede paparazzo te worden. Om sneller de technieken onder de knie te krijgen en feeling te krijgen met het leven van een paparazzo, stuurt Darryn Tom op pad met Martin, één van zijn beste fotografen. Serieuze opdracht Die zal hem 24 uur lang op sleeptouw nemen en hem laten zien wat wel en niet werkt. Tom slaagt er in om een aantal bekende personen voor zijn lens te krijgen, maar Darryn Lyons wil meer: hij stuurt Tom op pad met als opdracht een écht exclusieve foto te maken…

In deze aflevering probeert Tom zich aan de hand van een boekje de beginselen van het boksen eigen te maken. Het doel is een gevecht op het scherpst van de snede tegen een vrouwelijke topbokser. Tom heeft maar drie maanden de tijd om te trainen. Hij koopt alle benodigde boksmaterialen en begint onder leiding van geluidsman Pascal aan zijn eerste trainingen. Maar is Tom wel in de wieg gelegd om bokser te worden? Om te ontdekken of hij ringvrees heeft, trekt Tom naar Daniella Somers. Zij is zelf tweevoudig wereldkampioen en nog steeds actief in het bokswereldje, namelijk als trainer van The Bulldogs, een Antwerpse sportschool. Om uit te vissen of Tom uit het juiste bokshout gesneden is, stuurt Daniella hem de ring in tegen Ann Verheyen, Belgisch kampioen bij de amateurs. Al snel blijkt dat Tom nog een lange weg te gaan heeft. Daniella daagt Tom uit om het binnen enkele weken nog eens tegen Ann te proberen. Als het dan al wat beter gaat, wil zij hem onder haar vleugels nemen en hem klaar stomen voor het ultieme gevecht …

Tom trekt gewapend met het boek 'Spy Master' naar Londen. Daar heeft hij een afspraak met Harry Fergusson, voormalig topspion bij de Britse geheime dienst MI 6. Net zoals alle andere James Bonds in spe moet Tom slagen in een aantal tests. De eerste keer valt dat tegen. Daarom krijgt Tom van Fergusson een stoomcursus spionagetechnieken en een tweede kans om te bewijzen dat hij uit het juiste spionnenhout is gesneden. Dit keer brengt Tom de opdracht wel tot een goed einde en volgens Fergusson is hij nu klaar voor zijn echte missie. Fergusson daagt Tom uit om binnen te dringen in een streng beveiligd museum. Niet om een schilderij te stelen, maar om er één op te hangen…

Het boekje dat Tom in deze aflevering test heet 'Hoe zwem je Het Kanaal over?'. De opdracht is duidelijk maar niet simpel want Tom zal proberen vanuit Engeland naar Cap Gris-Nez in Frankrijk te zwemmen. Trainen Om niet elke dag naar de zee te moeten rijden en toch te kunnen oefenen laat Tom naast zijn woonboot een aquatrainer plaatsen, dat is een soort badkuip waarin je ter plaatse kan blijven zwemmen. Voor een zwemmer is vet enorm belangrijk om geen kou te hebben en dus trekt Tom naar een fastfoodrestaurant om zijn vetgehalte op peil te krijgen. Volgens het boekje moet Tom zo snel mogelijk zijn zwemtechniek door specialisten laten testen. Daarvoor gaat hij naar professor Persijn van de Katholieke Universiteit Leuven. Alle tests zijn postief, technisch en fysiek is er geen enkele reden waarom Tom niet in zijn missie zou slagen. De professor waarschuwt hem wel voor zijn grootste vijand: de kou...

In deze eerste aflevering wil Tom met naam en toenaam in het Guinness Book of Records belanden. Het beroemde Book of Records staat vol met tips om zelf recordhouder te worden en dat is precies wat Tom in deze aflevering wil bereiken. Start in Wales Hij begint in Wales om er deel te nemen aan de recordpoging om met zoveel mogelijk mensen taarten naar elkaar te gooien. Samen met 59 andere mensen slaagt hij in deze opdracht, maar dat brengt hem niet dichter bij zijn doel, want bij massarecords wordt niemand persoonlijk vermeld en dat is precies wat Tom wel wil. Jammer... Volgens het boek zijn er verschillende manieren om recordhouder te worden. Soms ben je al recordhouder zonder het te weten. Is Tom de man met de langste darmen ter wereld of heeft hij drie ribben meer dan een gewone sterveling? Een uitgebreid medisch onderzoek brengt hierover uitsluitsel en het resultaat is teleurstellend: Tom is lichamelijk volledig in orde en zal dus iets anders moeten verzinnen om recordhouder te worden…

In deze aflevering reist Tom met zijn ploeg naar British Columbia, West-Canada. Het uitgestrekte natuurgebied van Nemiah Vally is het geschikte decor om het boek "Hoe overleef ik in een bos?" te testen. Beren? Maar voor ze aan hun missie kunnen beginnen, moeten ze eerst toestemming vragen om door dat indianengebied te trekken. Die toestemming krijgen ze alleen als ze beloven contact te houden met Wayne, een onderzoeker én berenspecialist. Wayne geeft Tom de raad om altijd en overal een berenspray bij zich te hebben en legt hem ook uit hoe hij die moet gebruiken. Het is de bedoeling dat Tom, Nico en Pascal zes dagen alleen overleven in het bos en de zesde dag hun opwachting maken tijdens een indianenfeest dat 120 km verder wordt gehouden. Maar om er zeker van te zijn dat alles goed gaat, spreekt Wayne af om elkaar binnen twee dagen te treffen. Het trio vertrekt vol goede moed, maar kompas lezen blijkt niet echt hun specialiteit…

Volgens het boekje – origineel uit 1912, nu in herdruk - dat in deze aflevering centraal staat is het anno 2008 mogelijk om met wat stokken, schoenveters en pianodraad de lucht in te gaan, de gebroeders Wright achterna. Slaagt Tom erin om op basis van dit boek een vrije vlucht te maken? Samen met Pascale en Nico bouwt Tom het ontwerp tot in de kleinste details na en trekt dan richting kust voor een allereerste testvlucht. Vastgemaakt aan een quad gaat het toestel voor enkele meters de lucht in, maar het vliegtuig komt jammer genoeg niet ongeschonden uit de test. Tom begint te beseffen dat zijn missie niet zonder gevaren is en besluit raad te vragen aan Erik Reynders, een ervaren zelfstandig vliegtuigbouwer. Die stelt voor om een nieuw vliegtuig te bouwen, weliswaar gebaseerd op het ontwerp van de gebroeders Wright maar met modernere materialen en inzichten…

In deze laatste aflevering blikt Tom niet alleen terug op de hoogtepunten van de afgelopen zeven afleveringen maar test hij ook het boek 'Hoe vind je goud dicht bij huis?' De eerste plaats waar Tom goud gaat zoeken is op het Europees Kampioenschap goudpannen in de Ardennen. Hij maakt er kennis met Roland, een echte goudzoeker. Die vertelt Tom dat er in België inderdaad plaatsen zijn waar goud te vinden is. Tom ontdekt in zijn allereerste pan al enkele puntjes goud. Is hier sprake van beginnersgeluk? Dat is nog niet eerder gebeurd bij de opnames van dit programma. Volgens het boekje kan je ook aan het strand goud vinden en Tom besluit met een metaaldetector zijn kans te wagen. Een strand afzoeken naar goud met een metaaldetector ziet er een beetje belachelijk uit, maar het is niet de eerste keer in deze reeks dat Tom zich belachelijk maakt….

Tom heeft nog nooit op een paard gezeten, maar toch test hij in de allereerste aflevering het boekje The Modern Art of Taming Wild Horses van J.S. Rarey, een werkje uit 1865. Daarin legt Rarey, zowat de eerste echte Amerikaanse paardenfluisteraar, uit hoe je een wild paard moet vangen en temmen. Dat is een gevaarlijke en delicate bezigheid, maar Tom wil het toch proberen. In de VS lopen nog duizenden wilde mustangs rond en Tom trekt eerst naar de staat Nevada om er een te vangen. Hij krijgt daarbij de hulp van professionele paardenvangers die de mustangpopulatie in de VS beheren. Hij kan hun hulp goed gebruiken, want de dieren zijn in de vrije natuur geboren en zijn nog nooit in hun leven door een mens benaderd. Eens het paard gevangen is, wordt het naar Texas gebracht. Daar zal Tom proberen om het, onder begeleiding van ervaren paardenfluisteraar Clint, te temmen en uiteindelijk te berijden. Dat is op zich al geen eenvoudige opdracht, maar Tom wil de klus ook nog eens op zeven dagen klaren. Dat is waanzinnig snel en de meeste cowboys verklaren hem dan ook voor gek. Paarden temmen is een heel moeizaam proces waarbij je slechts heel voorzichtig, met kleine stapjes, vorderingen maakt. Als Tom het dier verkeerd inschat, kunnen de gevolgen rampzalig zijn. Een trap van een mustang kan dodelijk zijn. Vooral Toms plan om het dier na zeven dagen ook al te bestijgen is erg ambitieus. Als er dan iets misgaat, is hij de klos. Tom heeft geen enkele ervaring met het berijden van een tam paard, laat staan dat hij weet wat te doen wanneer zijn mustang zou beginnen steigeren en bokken. Via zijn eerste boekje kwam Tom terecht in een voor hem totaal vreemde wereld. Het werd een heel intense en emotionele ervaring in het hartje van de Amerikaanse Wild West.

Met de haaienhypnose is Tom een uitdaging aangegaan waar hij aanvankelijk weinig affiniteit mee had. Hij was erg sceptisch over het fenomeen hypnose, maar waagde zich desondanks aan het hypnotiseren van haaien. Qué? Het is inderdaad geen wijdverspreid gebruik, maar enkele haaienliefhebbers zijn in staat om haaien te hypnotiseren. Door middel van de juiste aanraking op het juiste moment kunnen ze een gevaarlijke haai zo mak als een lammetje krijgen. De dieren zijn dan volledig in trance en perfect manipuleerbaar. Dat wil Tom ook kunnen. Voor hij aan de haaien begint, moet Tom volgens zijn boekje eerst alles leren over hypnose. Hij moet eerst kleine huisdieren leren hypnotiseren en het daarna met mensen proberen. Daarbij heeft hij een cruciaal probleem: hij gelooft niet in mensenhypnose. "Allemaal fake" en "allemaal in scene gezet", aldus Tom. Patrick Pickart, een Vlaamse tophypnotiseur, probeert Tom toch te overtuigen. Hij spoort hem zelfs aan om zelf een echte hypnoseshow te doen. Tom moet wildvreemden onder hypnose brengen en hen dingen laten doen die ze nooit bij volle bewustzijn zouden doen. Als dat lukt, zou hij pas echt overtuigd zijn. Maar de moeilijkste en gevaarlijkste opdracht blijft natuurlijk de haaienhypnose. Tom vliegt naar de Bahama's om daar Caribische rifhaaien te hypnotiseren. Dat zijn haaien die tot drie meter lang kunnen worden en die je als duiker normaal gezien liever met rust laat. Onder leiding van Christina Zenato, een ervaren haaienhypnotiseur, probeert Tom de dieren te begrijpen en juist aan te voelen. Alleen zo heeft hij kans op slagen.

We hadden ons in het begin van het nieuwe seizoen van Tomtesterom voorgenomen om bij elke aflevering grenzen te verleggen. Wist ik veel dat de grens om live te moeten zingen voor een publiek een bijna onoverschrijdbare grens voor mij zou worden ... Ik heb een grote bewondering voor zangers. Ik droom er al heel lang van om te kunnen zingen maar ik stond niet op de eerste rij toen de zangstemmen werden uitgedeeld denk ik ... Het optreden in De Toverfluit was voor mij dus een enorme barrière om te overwinnen. Ik wil gerust discussiëren met iedereen over het schlagergenre en de plaats die het in de muziekindustrie heeft, maar wat je niet kan ontkennen, is dat elke zanger die aan de wedstrijd deelnam wel degelijk kon zingen. Hoe later op de avond, hoe dieper de moed in mijn schoenen kwam te staan... Ik kende mijn tekst niet, ik kon niet zingen, ik had geen podiumact .... ik had gewoon niets. Het werd een fiasco. Ik vond de jury nog heel mild en eerlijk gezegd denk ik dat ze me wat gespaard hebben maar één ding is zeker: schlagerzanger worden is en blijft de grootste grens die ik ooit heb overschreden !

Pinto, die als leider voorop liep, bleef even haken met haar poot achter een uitstekende tak. De rest kon haar niet meer ontwijken. De hele meute kwam hard tot stilstand en ik moest de slee op zijn kant gooien om een botsing met de honden te vermijden. Toen ik de hele slee en de honden terug aan het reorganiseren was om te kunnen vertrekken, zag ik dat Pinto mankte. Lopen ging niet meer. Ze moest de slee in tot aan het checkpoint waar ik haar zou laten nakijken door de dierenarts. Het werd een hel om er te geraken. Ik heb Pinto zeker 15 keer terug in de slee moeten steken. Telkens de honden vertrokken, wrong Pinto zich terug uit de slee en sprong eruit. Het was gevaarlijk. Ik had haar immers vastgemaakt aan de slee en de honden blijven doorgaan. Een paar keer kreeg ik de slee niet gestopt en zag ik Pinto aan de slee bengelen terwijl de andere honden maar bleven trekken. Ik was bang. Bang voor mezelf, bang voor Pinto, bang om niet verder te kunnen in een donker bos bij -35 °C.... Bij het checkpoint oordeelde de dierenarts dat de race voor haar over was. Ik zou de volgende dag vertrekken met 1 hond minder!

Sumo-trainingen zijn bikkelhard. 250 keer squatten (diep door je benen buigen) als opwarming zijn geen uitzondering. Bovendien was de tijd die coach Stephen had beperkt, dus deed hij er alles aan om me klaar te stomen voor het Europese Kampioenschap. We werkten intensief samen. Haast dagelijks reed ik naar Herentals of naar Eindhoven om er te trainen en beetje bij beetje deed ik ervaring op. Stephen moest me enkel nog explosieve agressie bijleren en had daar zo zijn trucje voor. Hij duwde telkens opnieuw zijn duim tussen mijn ribben op een plek die je echt verlamde en dagen erna nog pijn deed .... Hij maakte me bozer en bozer. Toen hij voor de derde keer na elkaar zijn truc toepaste en hij zijn duim diep onder mijn ribbenkast wrong, ging het licht bij me uit. Zijn truc werkte. Hij had mijn agressie opgewekt. Ik kookte vanbinnen. Met al mijn energie stootte ik Stephen recht in zijn gezicht. De psycho coach schrok en vloog 4 meter achteruit uit de ring. Hij herpakte zich snel. "Mooi zo!" zei hij. "Nu kan je vertrekken naar het EK!". Stephen, sorry. Het was zo niet bedoeld. .... maar toch een klein beetje wel ... .

De Marathon des Sables is de zwaarste uitdaging die ik ooit aanging. 252 km op 7 dagen door de brandende Sahara. Het was de 25e editie en de organisatoren hadden het extra zwaar gemaakt. De 4e dag was de 'koninginne-etappe'. Het orgelpunt. 84 helse kilometers. De eerste 52 km gingen vrij vlot. De checkpoints volgden zichzelf vrij snel op. Mijn tempo bleef constant. Het ging goed. Maar daar kwam snel verandering in. Na 52 km op checkpoint 4 begon het fout te gaan. Ik was kapot. Had bijna constant gelopen. Mijn voeten voelde ik haast niet meer maar ik kon er ook niet meer op stappen. De pijnstillers werkten niet meer. Er restte nog 32 km. Ik weet er bijna niets meer van. Het werd één grote calvarietocht. Nooit geweten dat 32 km zo lang kon duren. De organisatie had een laserstraal gezet op het laatste checkpoint. Die zag je al van op 30 km in de lucht schijnen. De straal kwam maar niet dichter. Een paar keer dacht ik aan stoppen. De checkpoints lagen precies verder en verder uit elkaar terwijl ze op mijn kaartje net dichter bij elkaar lagen. Nico en Pascal keken alsmaar sipper en sipper op elk checkpoint. Ze zeiden niets, maar dat hoefde ook niet. In hun ogen zag ik hoe het met mij stond. Na 16 uur strompelde ik over de meet. Nico en Pascal zeiden niets. Ik ook niet. De beelden spreken boekdelen.

De Chihuahua Express is een klassieker onder de oldtimer races. Het bleek geen makkelijke opdracht te zijn. Het leek wel of ik nog nooit met een auto had gereden. De versnellingsbak werkte volgens een heel ander principe dan een normale auto en ik had alle moeite van de wereld om het schakelen onder controle te krijgen. Op die manier reed ik tijdens de proefritten de versnellingsbak stuk. Ons budget liet het niet toe om snel een andere versnellingsbak te kopen en vanaf dan was het eigenlijk behelpen. Het Flying Scorpion team ging op zoek naar een andere motor. Uiteindelijk werd het een standaard versnellingsbak die al het 'racen' uit de auto haalde. Op de snelweg naar het raceparcours werd ik voorbij gestoken door Nico en Pascal die me vanuit een huurwagen filmden! De wendbaarheid van de kever zorgde ervoor dat mijn tijden niet te traag waren maar op de rechte stukken moest ik echt rechts aanhouden en opletten voor de wagens die me aan bijna 250 km/u voorbij zoefden. Het werd een echte calvarietocht. Constant gepruts aan de wagen, versnellingsbak op halve kracht, motor die oververhitte,... het was een helletocht. Tijdens de 2e dag gaf de kever er definitief de brui aan. We stonden aan de kant van de weg. Op. Moegestreden en onwetend over wat er zich die dag nog in de race zou afspelen. 3 doden op 2 dagen. De race werd afgelast. Al onze problemen kwamen in het niet te staan tegenover de zware tol die de race had geëist. De organisator zei : "They died loving what they did". De Chihuahua Express, een pijnlijke herinnering.

In deze aflevering blikt Tom terug op de hoogtepunten van seizoen 2.

Het stond al jaren op Toms verlanglijstje, maar echt realistisch leek het niet. Lijnpiloten krijgen een jarenlange opleiding voor ze mogen vliegen. Zelf achter de stuurknuppel van een Boeing kruipen leek echt onmogelijk. Maar André Berger, de hoofdinstructeur van Jetair, herleidde de standaardopleiding tot de essentie. Hij leerde Tom alleen om in perfecte omstandigheden op te stijgen en te landen met een Boeing 737. André zit de hele tijd naast Tom, maar raakt de stuurknuppel niet aan. Hij grijpt enkel in als het fout zou gaan. Een simpel plan, maar wel nog altijd zeer ambitieus. Niemand ter wereld heeft het Tom ooit voorgedaan. Niemand heeft ooit op een maand tijd leren vliegen met een Boeing. Gemakkelijk was het nooit natuurlijk, en Tom zal niet zo vlug opnieuw achter een stuurknuppel kruipen.

El Capitan, gelegen in Yosemite National Park in Californië, is de zwaarste rotsbeklimming ter wereld. Zelfs voor geoefende klimmers is de wand een echte killer. De beklimming duurt verschillende dagen en gaat voortdurend verticaal omhoog. Klimmen, eten, slapen; alles moet Tom boven de afgrond doen, zelfs zijn behoefte doen. Tom vraagt de hulp van enkele professionele klimmers, de Belgen Sean Villanueva en Nicolas Favresse. Zij zijn de absolute top in de klimwereld en gaan mee de uitdaging aan. “Een Marathon des Sables, maar dan verticaal”, noemt Tom het na zijn derde dag op de berg. Maar niet alleen fysiek is het een voortdurend gevecht, ook mentaal weegt de uitdaging zwaar. El Capitan is duizend meter hoog en de angst voor de afgrond gaat nooit weg. Tom was heel blij toen de beklimming achter de rug was.

Hoe slim je bent, lijkt een vaststaand gegeven. Je wordt geboren met een bepaalde intelligentie en daar lijkt weinig aan te doen. Toch zijn er heel wat handleidingen op de markt die het tegendeel beweren. Tom wil weten of hij effectief z'n IQ kan verbeteren. Hij begint met een eerste IQ-test. De score die hij daarop haalt, zal hij op acht maanden tijd proberen omhoog te krijgen tot 131. Daarmee ben je officieel hoogbegaafd en mag je toetreden tot Mensa, een exclusieve club van de twee procent slimste mensen ter wereld. Toms zoektocht naar meer intelligentie brengt hem bij Dominic O’Brien. O’Brien is achtvoudig wereldkampioen Memory en kent het getal pi tot duizend getallen na de komma uit het hoofd. Hij probeert Tom op een half uur tijd het getal pi tot honderd getallen na de komma uit het hoofd te leren. Hij is ervan overtuigd dat Tom daardoor ook effectief slimmer zal worden. Na acht maanden braintraining doet Tom een tweede test. Zijn score is 128, wat een hoog cijfer is. Maar het is spijtig genoeg drie punten te weinig om hoogbegaafd te zijn. Het hart is hij er niet van in, want z'n hoge score deed hem werkelijk deugd.

Tom was als kind al enorm gefascineerd door de verhalen van de Franse duikbootbouwer en marineofficier Jacques-Yves Cousteau. De handleiding How to build your own submarine? vormde de perfecte gelegenheid om in de voetsporen te treden van zijn grote voorbeeld. Het blijkt een stuk ingewikkelder te zijn dan het boekje het voorstelt. De eerste pogingen van Tom gaan allemaal jammerlijk de mist in. Tom vraagt raad aan een echte duikbootbouwer en besluit nog één plan uit het boekje na te bouwen. Tom zal proberen om een afgedankte bierton om te toveren tot een echte duikboot. De ultieme test wordt de oversteek van het 25 meter diepe Veerse Meer in Nederland. Tom zal een traject van vier kilometer onder water afleggen. Een uitdaging die niet zonder gevaar blijkt te zijn …

Kan je op acht maanden tijd een echte bodybuilder worden? In die tijd zal Tom zich proberen klaar te stomen voor het Belgisch kampioenschap bodybuilding. Hij gaat voor een podiumplaats en gebruikt daarvoor dé bijbel in het bodybuilden: The Encyclopedia of Modern Bodybuilding van Arnold Schwarzenegger, een standaardwerk uit 1984. Daarnaast krijgt hij hulp van een beul van een coach: de 63-jarige Bill Richardson. Die is Mr Universe geweest in de jaren 80, weet alles van bodybuilding en heeft zijn gym - heel handig - gewoon in Borgerhout. Tom heeft acht maanden alles volgens het boekje gedaan en geleefd en getraind als een bodybuilder. Spijtig genoeg volstond dat niet om Belgisch kampioen te worden. En toch: door de positieve dopingtest van kandidaten die voor hem gerangschikt stonden, wordt hij later alsnog derde in het kampioenschap.

In de zesde aflevering waagt Tom zich aan de handleiding Conducting an Orchestra. Hij wil het Nationaal Orkest van België, een van de meest prestigieuze orkesten van ons land, dirigeren op een klassiek topevenement. En Tom mikt meteen hoog; hij zal de Vijfde Symfonie van Beethoven brengen. Het stuk wisselt voortdurend van tempo en het is de job van de dirigent om iedereen alles tegelijk te laten doen. Niet simpel, zelfs voor een ervaren dirigent. Het boekje noemt de Vijfde zelfs “every director’s nightmare”. Dat Tom geen noot muziek kan lezen, helpt ook niet. Dirk Brossé is een van de beste dirigenten van ons land en wil Tom wel helpen, maar is toch bezorgd om Toms ambitie; de Vijfde is jaren studiewerk. Komt daarbij dat de reputatie van het Nationaal Orkest op het spel staat. Tom mag het dus niet verknallen. Dirk dompelt Tom twee weken lang onder in de wereld van de klassieke muziek. Hij laat hem eerst een strijkkwartet dirigeren en dan een orkest van conservatoriumstudenten. Pas dan mag Tom voor het Nationaal Orkest gaan staan. Tom zal enkel de eerste beweging van de Vijfde van Beethoven dirigeren. Dat is een stuk van drie minuten, maar door de tachtig muzikanten is het wel een vuistdikke partituur. Het wordt een intense voorbereiding voor Tom, met meer downs dan ups, maar het optreden ligt vast. Hoe ver hij ook staat, na twee weken moet hij de Vijfde van Beethoven brengen in Bozar in Brussel. Voor een publiek van tweeduizend klassieke muziekkenners die niet echt op iemand als Tom staan te wachten …

Hoe straf zou het wel niet zijn als Tom echt van de schans in Garmisch-Partenkirchen zou springen? Heel straf, maar helaas onmogelijk, dacht iedereen. Tot Tom op een Duitse handleiding stootte en contact kreeg met Marc Nölke, ex-bondscoach van het Oostenrijkse schansspringteam. Marc had ook wel zijn bedenkingen bij de uitdaging, maar wilde Tom wel helpen. Liever onder zijn begeleiding springen dan alleen maar met een boekje, vond hij. Tom kan echt niet skieën en moet vanaf nul beginnen, zelfs gewoon skiën met de speciale schansspringlatten blijkt een probleem te zijn. Pas als hij dat enigszins onder knie heeft, mag hij echt beginnen te springen. Hij gaat van start met een schans van vijftien meter en bouwt van daaruit stilaan op. Tom heeft één voordeel; hij is de eerste Belg die officieel aan schansspringen doet en zodoende ook als eerste een Belgisch record kan vestigen. Hij besluit zich in te schrijven in een plaatselijke schansspringwedstrijd. Zijn tegenstanders zijn honderd Oostenrijkse kinderen. De afstand die hij op die wedstrijd springt, is 12,5 meter. Zodoende staat het officiële Belgisch record schansspringen op 12,5 meter.

Drie seizoenen Tomtesterom, 21 uitdagingen, momenten van euforie en van complete instorting … Het zit er allemaal op. Tom blikt terug op het laatste seizoen en komt tot de vaststelling dat het genoeg is geweest. Tom is moe. Fysiek en mentaal. Bovendien heeft hij nu echt al zijn jongensdromen verwezenlijkt. Zijn midlifecrisis is nu echt voorbij. Of moet die nog beginnen?